’’Elly was een licht ontvlambare vrouw, en wat haar woest maakte, was dat er totaal geen reden was voor haar agressie.’’

Het was een mooie dag in juli, de laatste dag voor mijn vakantie. Ik had de hele dag lesgegeven over Homerus (ik ben lerares literatuurgeschiedenis en taalbeheersing). Mijn publiek had bestaan uit oude Duitse mannetjes en een enkele oude Duitse vrouw.

Om te ontspannen na het werk dronk ik op weg naar huis een glas wijn op een terras. Daarna kocht ik een fles wijn en een Caesar Salad in een delicatessenwinkel.

Thuis gooide ik de salade op een bord, schonk de wijn in een glas en ging buiten op mijn balkon zitten, met het bord en het glas en een nieuw boek, glimmend van nieuwheid: Duizend-en-een nachtmerries, van Rodaan Al Galidi.

Ik kende Rodaan Al Galidi van zijn vorige boek, een roman waar ik veel nachtmerries van had gehad en daarna was ik een tijdje boos geweest, op wie wist ik niet, maar ik had het verwerkt.

Ik verheugde me op dit nieuwe boek, maar ik was ook een beetje huiverig. Dat kwam natuurlijk door die vreemde titel. Nu was dit een verhalenbundel, dat kon ik de nachtmerries die me in het verschiet lagen misschien ietwat verzachten, of doseren. En de titel was zo in-your-face, hoe erg kon het zijn. Dacht ik.

Het boek bleek toch anders dan ik had gedacht. Het deed inderdaad geen pijn, het was inderdaad grappig en ik lachte een paar keer hardop bij het eerste verhaal, zodat de buren konden horen dat ik genoot van mijn ontspanning. Toen kwam er een wesp om mijn hoofd zoemen.......