Een noodzakelijke stap in het proces naar volwassenheid is het uitlezen van boeken die je wilt uitlezen omdat je ze niet weg kan leggen.

Maar als je dan eindelijk de laatste bladzijde hebt omgeslagen en het boek dichtslaat met een te harde klap doet het pijn niet alleen aan je oren, maar ook aan je ziel en zou je willen dat je het boek nooit had gelezen. Of wel gelezen, maar dan nooit uitgelezen, hoewel dat toch het doel was van al dat lezen, want nu kan je niet meer terug en je kan ook niet meer verder, nooit meer... Een verwarrende, ingrijpende gedachte, voor een jong mens.

Ik herinner me mijn eerste keer. Het ging om een kinderboek dat in die tijd net was verschenen: Het gulden vlies van Thule, het derde en laatste deel van een inmiddels klassieke trilogie van Thea Beckman. Ik lag op mijn bed, het boek was op de grond gegleden en het gevoel van verlatenheid, of liever van vergeefsheid ("al ons lezen is vergeefs"), van verraad zelfs, dat me toen overviel omdat ik het uit had, was zo intens dat ik ervan begon te huilen. Heel hard.

Mijn vader kwam mijn kamer binnen, vroeg wat er aan scheelde en zei, toen ik het hem had verteld: ’Tja. Dit zul je nog wel vaker in je leven gaan meemaken. Maar er komen gelukkig nog veel andere mooie boeken, steeds weer. Vertel eens, waar ging dit over?’......