In het kader van ’terug naar de jaren tachtig’ herlees ik de bundel Agnes van Peter van Straaten. Ik was tien of elf toen die verhaaltjes wekelijks in Vrij Nederland verschenen, over een Amsterdamse vrouw met een ’slordig leven’. Meer nog dan van de vorm was ik destijds onder de indruk van de inhoud. Zoals Agnes, zo wilde ik later ook worden. Dat is aardig gelukt.

Maar helemaal lukt het nooit, ben ik bang, want vrouwen zoals Agnes bestaan niet meer. Feuilletons zoals Agnes. Scènes uit een slordig leven worden ook niet meer geschreven. Zou dat komen omdat er geen slordige levens meer zijn? Dat denk ik niet. Agnes’ slordige leven is echter een typisch product van de jaren tachtig, die, zoals bekend, de jaren zeventig opvolgden en op hun beurt door de jaren negentig werden opgevolgd.

Agnes is in de dertig, heeft een zoon, woont in een onopgeruimd huurhuis in het centrum, heeft geen werk, geen geld, wel wat vrienden van wie ze altijd iets kan lenen. Ook heeft ze een knipperlichtrelatie (wat toen nog niet zo heette) met de onbestemde Arthur. De vader van haar zoon is cafébaas Daan, die zich moeilijk bij hun scheiding kan neerleggen. Relaties, seks, anticonceptie en geslachtsziektes spelen een grote, maar oppervlakkige rol in Agnes’ leven. Om het hoofd boven water te houden poft ze bij winkels en drinkt grote hoeveelheden wijn. Ze leest kranten, zet koffie en kijkt tv. Soms komen mensen slapen, soms brengt ze haar kind naar haar moeder. Onderstaande dialoog is typerend:

’Ik ben een beetje dronken,’ zei [Agnes] en wankelde even, als om het te demonstreren. Ze giechelde.

’Wie niet?’ zei Victor. In de keuken kwam Henk naar haar toe.......