‘Het huis‘ schreef Marguerite Duras in La vie matérielle (1987), ‘dat dient om er de kinderen en de mannen in op te bergen, om ze op een voor hen geschikte plek te houden, om te voorkomen dat ze ontsporen, hen af te leiden van hun oeroude neiging om het avontuur te zoeken, ervandoor te gaan.‘

Anekdotische toevalligheid: terwijl ik dit lees, ruim dertig jaar na dato, maar in gedachten eerder, veel eerder, komt er een kind uit haar slaapkamer om mij te vertellen dat haar hoofd zweet.

Ik zit op mijn Franse balkon met mijn boeken en een sigaret, een illegale sigaret (la cigarette furtive, een film van Jean-Luc Picard uit 1959), ik wip de sigaret in een leeg bierflesje zodra ik haar stem hoor, of eerder nog: het geluid van haar stapjes en het verlegen gekraak bij de deur.

‘O, daar is ze weer.‘

‘Het huis dat de vrouw creëert is de plaats van de utopie zelf‘, schrijft Duras, ‘ze kan het niet laten om haar gezin niet zozeer voor het geluk als wel voor het zoeken daarnaar te interesseren alsof het bij deze onderneming in feite draait om het zoeken zelf‘.

Duras beschrijft het leven van de twintigste-eeuwse huisvrouw in epische termen: het koken, het nadenken over de bescherming die het huis moet bieden met zijn muren, hoeken, ritme en dynamiek, de strijd tegen de wanorde, ‘de ongelooflijke moeilijkheden die het ordenen van een huis inhoudt‘. Ik citeer, zodra ik mijn zwetende kind naar bed heb gebracht:

 ......