Elke club heeft vergeten hoekjes. Ik loop graag rond in die vergeten hoekjes. Met plezier lees ik boeken van romanciers uit vervlogen tijden, die nu door niemand meer gelezen worden. Ik verslind door iedereen veronachtzaamde dichtbundels uit 1923 en inmiddels bestofte bestsellers van honderd jaar geleden. Een archief met spinrag is een goudmijn. Uiteraard is De Parelduiker mijn favoriete tijdschrift.

Ik werk in een bibliotheek. Toen een nieuwe IT-deskundige me ooit liet weten dat alles gemeten kon worden, en dat je dus ook de nooit-gelezen boeken (“met behulp van een slim algoritme”) kon uitsorteren en daarna weggooien (“die nemen maar nutteloze plek in”), legde ik hem uit dat je juist het tegenovergestelde moet doen: die veelgelezen boeken hebben hun nut gehad, de winkeldochters moeten we juist bewaren voor de toekomst. Dat is natuurlijk ook niet waar, en ik weet dat een boek op een plank in een bibliotheek omgerekend 1 euro per boek per jaar aan huur kost, maar die stelling was de enige manier om de andere kant van de waarheid te laten zien.

Bovenstaande gedachten kwamen bij me op toen ik Wobbe de Vries tegenkwam. Ik ontmoette hem niet echt, want Wobbe stierf op 6 februari 1942 in Groningen, maar zijn naam verbaasde me. Ik las op Wikipedia het lijstje van de gelauwerden van de Prijs voor Meesterschap van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde –sinds 1921. Eerste prijswinnaar was Jac. van Looy, voor Jaapje.  Wobbe De Vries was de enige in het rijtje van wie ik nog nooit gehoord had: ik kende dus zelfs de vergeten historicus Jan Steffen Bartstra, die zo lyrisch over vrijhandspolitiek kon schrijven, of over de controverse Huizinga-Romein, en “steeds bescheiden en in stilte gearbeid” had.......