Dit jaar vier ik de decembermaand in de wetenschap dat ik volgend jaar een kind zal hebben om de feestvreugde mee te delen. De onrust slaat nu al toe: hoe stel ik paal en perk aan de berg cadeaus waarmee een kind in die feestmaand doorgaans overladen wordt? Nieuw is dat opvoedkundige dilemma niet. Ik lees in Mirjam van Leers Geven rond Sinterklaas dat het al eeuwenlang traditie is dat jonge kinderen met Sinterklaas niet alleen verwend worden door hun ouders, maar ook door opa’s, oma’s, tantes, ooms en buren. Maar de hoeveelheid en de omvang van de cadeaus is wel substantieel toegenomen: mijn ongeboren baby kreeg met Sinterklaas al een cadeau dat ongeveer vijf keer zo groot is als hijzelf op dit moment. Hoe houd je dit als ouders in de hand?

Ik hoorde onlangs dat in Amerika de four gift rule in trek is als remedie tegen de present overload. Die regel houdt in dat een kind in december ‘maar’ vier cadeaus ontvangt (uiteraard in Amerika met Kerstmis in plaats van Sinterklaas): one thing they want, one thing they need, one thing they wear, one thing they read. Dat idee spreekt me wel aan, al ben ik misschien nóg meer te porren voor een four things they read-principe, vanuit de overtuiging (of ijdele wens?) dat kinderen boeken niet alleen lezen maar ook graag willen (what they want) en bovendien nodig hebben (what they need).

Ik ben zeker niet de enige voorstander van een boek als Sinterklaascadeau: in 2016 was het boek volgens het CPNB hier in Nederland zelfs het populairste geschenk op 5 december. Dat succes wordt natuurlijk in de hand gewerkt door slimme marketingstrategieën van uitgevers en boekverkopers, die ervoor zorgen dat er in december stapels verse boeken beschikbaar zijn die via advertenties en tips-lijstjes worden aangeprezen als producten die iedereen wil en nodig heeft.......