’Aan mijn vrienden laat ik gaarne het vermogen om verliefd te worden op een meisjeslach. Zelf ben ik helaas een keer te veel bedrogen, maar wie het eens proberen wil die mag’, aldus de tekstdichter Lennaert Nijgh (1945-2002, beide Haarlem) in zijn bitterzoete songtekst Testament. Dit lied verscheen in 1966 op de langspeelplaat Voor de overlevenden van de legendarische Boudewijn de Groot. De samenwerking tussen de voormalige studievrienden Nijgh en De Groot, is een van de succesvolste in de Nederlandse muziekgeschiedenis. De Groot voorzag Nijghs dromerige teksten over verre prinsessen en andere onvervulde verlangens van muziek en vocalen, terwijl de briljante Vlaamse arrangeur Bert Paige (1920-1987) de liedjes op een hoger plan tilde. Vele successen volgden, zoals Verdronken vlinder, Prikkebeen (met Elly Nieman), Het Land van Maas en Waal, Tante Julia, Beneden alle peil, Een wonderkind van 50 en het weergaloze Pastorale, bekend geworden in de uitvoering van Ramses Shaffy en Liesbeth List. ’Je kunt niet houden van de zon’, schreef de veel te jong overleden Nijgh, wiens gebundelde liedteksten in 2000 verschenen (Ik doe wat ik doe). Op de Haarlemse Oude Groenmarkt wordt Nijgh herdacht door een marmeren sculptuur (met de letters A en Z) van Marinus Boezem.

Wat is er toch zo bijzonder aan zijn teksten? Bijzonder is in ieder geval dat veel van Nijghs vroege werk geschreven werd in aanbidding van zijn muze, de beeldschone Joke Peschar. Wanhoop en verlangen scheppen meestal prachtige songs, daar getuigt het werk van Damien Rice, Peter Hammill, Bruce Springsteen en Nick Drake van. Episch zijn Nijghs teksten soms:

’Maar hoor je die hoeven daarbuiten,

ze rijden over het land.

En achter de vier ruiters

Staan steden en dorpen in brand.’

(Apocalyps)

 ......