NOTA BENE: Deze column werd geschreven nog voordat ons dagelijks leven zo op zijn kop werd gezet door de coronacrisis!

Ik houd van de nacht, wanneer de wereld om mij heen stil is geworden. Muziek, tekst, beeld, alles komt zuiverder binnen dan overdag.

Zo werd ik onlangs, ’s nachts lezend in de Volkskrant, getroffen door een grote zwarte foto, met in het midden een horizontaal pijltje waarboven de tekst ‘U bent hier’. Ik snapte niet direct wat dat betekende. Toen ik scherper keek, zag ik rechts van dat pijltje een piepklein blauwwit stipje, midden in een vage verticale streep over de hele lengte van de foto(*).

Dat stipje, zo verduidelijkt de bijgaande tekst, is de aarde. Die vage streep is een zonnestraal. Ik zag dus de aarde, waar wij op leven, waar ik op leef, als een piepklein speldenknopje in een grausame, gapende, zuigende zwartheid.

Even werd ik duizelig als bij hoogtevrees, en toen, zoals altijd wanneer ‘iets’ groter is dan ik aankan, letterlijk tot tranen geroerd.

Die aarde! Een nietig stipje! Al vaker konden we de aarde zien vanuit de ruimte, maar dan was zij altijd die lieve mooie blauwe kwetsbare bol. Maar nu: bijna niets, een spikkeltje, een ‘klompje stof, zwevend in een zonnestraal’.

Onmiddellijk overviel me een gevoel van grote zinloosheid en van gigantische relativering. Lachwekkend waar we ons allemaal druk over maken. Wat maakt het uiteindelijk uit wat je allemaal doet of niet doet in het leven. Lachwekkend dat we bezig zijn met wat er na ons gebeurt, wat er met ons lichaam gebeurt, begraven of cremeren, zoals ik die ochtend op Radio I hoorde bediscussiëren. Waar doe ik het allemaal voor…......