Het is zijn sterfdag wanneer ik weer het vertrouwde hek open en opnieuw onder de kastanjes loop. De ‘kastanjetunnel der vergetenen’, zoals hij het noemde in zijn bekende gedicht ‘174’ met de openingsregel ‘Het is vandaag woensdag 9 juni 1954’. Ik ga naar het graf van de dichter van ‘174’, naar het graf van Hans Warren, met wie ik tussen 1978 en zijn dood in 2001 het leven mocht delen. Zoals hij lang geleden naar het graf van zijn moeder ging.

Ik heb zelf besloten dat hij hier moest worden begraven, in het dorp Borssele, de verre uithoek van Zuid-Beveland waar hij in een huis op de zeedijk werd geboren. Waarom? Het gevoel dat hij hier hoorde, al woonde hij er al een halve eeuw niet meer toch een beetje zijn thuis, tussen de zijnen. Ook heb ik bepaald hoe zijn graf eruit moest zien. Anders dan de andere graven, een buitenbeentje zoals hij dat indertijd ook in het dorp was, maar tegelijk iemand die niet alleen werd geduld, maar ook werd gewaardeerd en geliefd.

Op de andere stenen veel uit zijn dagboek bekende namen, de naam bijvoorbeeld van de hoofdonderwijzer van zijn lagere school, Huibregt de Priester, in oktober 1944 omgekomen bij oorlogsgeweld. Tien jaar eerder, toen de man met pensioen ging, was een afscheidslied gezongen met tekst van de toen dertienjarige Hans Warren: ‘Wel meer dan 40 jaar geleên/ Kwam Meester Priester hier/ Vandaag gaat hij nu van ons heen/ Dat doet ons geen plezier.’

De vader van Hans Warren wilde worden gecremeerd, maar het graf van zijn moeder, overleden op 7 juni 1951, is intact, zij het lastig terug te vinden. Voor haar geen grafsteen. ‘De grijze zerken die jij verfoeide,’ lezen we in ‘174’ waarin hij na drie jaar terugkeert naar haar graf:......