Het is niet vanzelfsprekend dat jaarlijks op 17 augustus de revolte van slaven onder leiding van Tula – op die dag in 1795 begonnen - wordt herdacht op Curaçao. Die herdenking krijgt praktisch meer aandacht dan de afschaffing van de slavernij – per 1 juli 1863 - zelf. Het nam ruim honderd jaar om het slavernijverleden serieus onder ogen te zien en het verzet tegen slavernij als ronduit heldhaftig te waarderen. Deze historische ontwikkeling is te tekenen aan de hand van gedichten, toneelteksten, columns, romans en verhalen.

In de laatste decennia van de negentiende eeuw schreef het Regeringsreglement aan de lokale gezaghebbers van Curaçao en onderhorigheden – Aruba, Bonaire en de Bovenwindse eilanden - voor om ‘de verspreiding van verlichting en beschaving aanhoudend te behartigen‘. Het stond onomstotelijk vast dat die verlichting en beschaving uit Nederland kwam. Decennialang zou die verlichting en beschaving worden bejubeld in gelegenheidsrijmen.

Bij de afschaffing van de slavernij In 1863 werd de algehele dankbaarheid van het volk voor de ingezette emancipatie onder meer verwoord in het Papiamentstalige vers ‘Kantieka pe santoe fiesta di libertad‘ (lied van het heilige feest der vrijheid). Deze dankbaarheid gold in het bijzonder de Nederlandse koning Willem III en de Sjon Grandi di Corsaauw, de Gouverneur, die beiden bij de gratie Gods regeerden en hun harten hadden laten spreken.

RAMPZALIGE WEZENS
Ter gelegenheid van het feit dat een kwart eeuw daarvoor een eind kwam aan de slavernij, werd in 1888 door Agustin Bethencourt e hijos de gelegenheidspublicatie Fiesta Willem III - Curaçao - Hulde uit Dankbaarheid uitgegeven. De feestelijkheden stonden geheel in het teken van een eindeloze dankbaarheid van het establishment aan de Nederlandse vorst, ‘die [...] zovele duizenden rampzalige wezens, die onder het harde slavenjuk zuchtten, aan de maatschappij teruggegeven, in de menschelijke waardigheid hersteld heeft!‘......