Hoe zou de koloniale geschiedenis er later uitzien als deze door ‘het Indo-Javaansche of Insulindiaansche nageslacht’ wordt geschreven, zo vraag F.C. Wilsen zich af op 7 september 1869 aan boord van het zeilschip ‘Sindbad’ dat zich ter hoogte van Kaap de Goede Hoop bevindt. Hij schrijft dan het voorwoord van zijn tweedelige roman Naar Europa uit 1871. Volgens Wilsen zullen Nederlandse geschiedkundige werken ‘niet als onpartijdig beschouwd worden, wanneer dit geslacht eens eene geschiedenis zal beginnen te schrijven. De zoo menigmaal voorkomende namen van oproermakers, muiters, brandstichters en over het algemeen, slecht volk, zullen dan eene herziening ondergaan en de roem, welke tot nog toe met den lauriertak in de hand, onze standaards en groote namen omzweefde, zal overgedragen worden op de hoofden van hen, die voor de zaak van hun volk gebloed hebben.’

F.C Wilsen lijkt er zich scherp van bewust dat de blik van het Europese perspectief op het koloniale leven in Indië eenzijdig is en hij voorziet een einde van het Nederlandse kolonialisme. Voor het zover is, tekent de schrijver meteen op dat ‘nog menig droppel water door den Ouden Rijn in zee zal vloeien’. Vervolgens schrijft Wilsen meer dan vierhonderd pagina’s vol waarin hij ‘Indische menschen en toestanden’ op de hak neemt. Onder Indische mensen verstaat hij de Europeanen die in Indië leven. Deze koloniale machthebbers blijken in de roman vrijwel allemaal bij gebrek aan gewicht omhooggevallen te zijn en te veel geld voor hun manieren te hebben.......