Hoe komt het dat grote kunst de mens aan het huilen brengt? Ik heb mij dit lang geleden afgevraagd toen ik in de Manchester Art Galleryeen hoek omsloeg en oog in oog kwam te staan met een meer dan levensgroot schilderij waarop Sappho is afgebeeld, die een harp vermoeid op de grond laat rusten en met donkere ogen spiedt… naar wat? Naar de afgrond waaraan zij staat? Zij draagt zwart, zij is duidelijk in de rouw, zij lijdt, haar oogopslag is diep bedroefd en kwetsbaar; uit haar houding blijkt dat alle hoop vervlogen is. Nog heeft zij zich daar niet bij neergelegd, maar de harp naast haar op de grond doet het ergste vermoeden. Ik barstte terstond in tranen uit. De vrouw in de zwarte sluiers met de duistere blik raakte iets in me, wat me totaal van mijn stuk bracht.

Het grote onvermijdelijke verlies van de meest dierbare, dat ieder van ons boven het hoofd hangt, dat ooit een keer zal toeslaan – wij weten het en vrezen het, en denken dat we dit niet zullen overleven. Deze fundamentele angst is altijd op de achtergrond aanwezig, en het zijn juist de beeldende kunst en de muziek die ons wijzen op de eindigheid van ons bestaan en dat van de geliefde.......