Onlangs zag het nieuwe nummer van de Mededelingen van de Stichting Jacob Campo Weyerman het licht, het eerste nummer van jaargang 43. Het bevat ruim negentig bladzijden met bijzondere artikelen over Nederlandse en Duitse literatuur en… lees verder…
In deze rubriek neemt Jaap Goedegebuure ons mee op een sentimentele reis langs zijn boekenkasten. Als hem bij een bepaalde titel een herinnering of een anekdote te binnen schiet, deelt hij die met ons. Emile Zola… lees verder…
Het is niet vanzelfsprekend dat jaarlijks op 17 augustus de revolte van slaven onder leiding van Tula – op die dag in 1795 begonnen - wordt herdacht op Curaçao. Die herdenking krijgt praktisch meer aandacht dan de afschaffing van de slavernij – per 1 juli 1863 - zelf. Het nam ruim honderd jaar om het slavernijverleden serieus onder ogen te zien en het verzet tegen slavernij als ronduit heldhaftig te waarderen. Deze historische ontwikkeling is te tekenen aan de hand van gedichten, toneelteksten, columns, romans en verhalen.
In de revolutionaire toneelspektakels uit de jaren zeventig wordt de zwarte, onderdrukte bevolkingsgroep bovenal als slachtoffer van blanke machthebbers en machtssystemen getekend.  Uiteindelijk overheerst echter een sterk geloof in de mogelijkheid van een menswaardiger toekomst voor deze onderdrukte bevolkingsgroep. Illustratief in deze zijn de woorden van de slaaf Bazjan Karpata, waarmee Pacheco Domacassé zijn toneelstuk ‘Tula‘ (1971) eindigt: ‘Tula, mijn broeder, onze opstand is mislukt omdat die wellicht niet voldoende voorbereid was; maar het zaad dat we vandaag hebben gezaaid, zal nooit sterven. Morgen zullen onze kinderen wijzer zijn dan wij, ze zullen over ons spreken, over ons schrijven en ze zullen ons als hun voorbeeld nemen in hun strijd voor erkenning, vrijheid en respect!‘
De belangstelling voor het werk van Domacassé en de zijnen was groot. Het toneelwerk van de revolutionaire jongeren kon zich verheugen in uitverkochte zalen bij verscheidene voorstellingen op Curaçao, Bonaire en Aruba. De kranten besteedden ruim aandacht aan zowel de voorbereidingen als de eerste opvoering en enthousiaste commentaren vulden vele kolommen, zoals voor Domacassé’s Tula. Dat was van bijzonder ‘historisch‘ belang, ‘omdat het nog niet zo lang geleden was, dat het gebruik van de namen Tula en Karpata een glimlach veroorzaakten, een glimlach, waarmee men zo goed mogelijk wilde tonen, dat men niets met die bandieten te maken wilde hebben. Zo zijn zij ons voorgeschilderd, tientallen jaren lang.‘ (Amigoe, 2 juni 1971)......