Op Lisa passen is een groot plezier, schrijft Margareta in haar dagboek. Eerst de vage soezerige periode van de kinderwagen en de tuin. Ze leeft nog in een droom. Wat haar betreft zit achter elke wolk een aardig dier dat knikt en lacht en haar eeuwig tegemoet zal waaien op de geur van bloeiende kastanjes.

Dan de tijd van tandjes, hapjes, woorden zeggen. Ik neem haar aan de hand mee naar de bakker en de slager. Onderweg staan we voortdurend stil bij het zo en niet anders zijn van wat de straat te bieden heeft.

Dit?

Plastic koffiebeker. Kijken mag. Niet oprapen.

Zo, zo, plastic koffiebeker; ze kijkt ernaar als door een wonderbril.

Dit?

Een ijzertje. Gooi maar weer weg.

Dit?

Dood muisje, afblijven.

Alles had het kunnen zijn, haar wereld, maar het is uitgerekend dit geworden: plastic koffiebekers, ijzertjes en dode muizen.

En pinautomaten.

Ja, daar komt het geld vandaan. Ezeltje strekje, tafeltje dekje. Glllp, doet het geld. Pak maar. Nee, niet weggooien. Geld is mooi, hè Lisa?

En wat doen we met het geld? We geven het aan de slager en de bakker. De slager met zijn rode neus. De bakker met zijn kleine kattensnuitje; ogen, neus en mond, alles zit heel dicht bij elkaar, de schepper heeft zijn trekken met éen kneep vormgegeven.

O, het gewone, het neutrale van de broden op de planken, het spreken over halfjes en hele, over maanzaad en volkoren, hun geur en kleur en hun onwrikbare presentie in de dagen van de week.......