Wie kent ze niet, de deksels die de wereld dichtdoen, de grote vierkante, de ronde? Je hebt er nog waarop het staat geschreven: Globe. Kijk, uitgerekend hier, op Het Plein Bijzonder en Gewoon van het pas gerestaureerde stadje Goed, wordt er eentje opgelicht en daar komen de meneren Koekeperen weer tevoorschijn, uit het ondergrondse, ha, dat had ik altijd wel gedacht en dat wij helemaal niet weten hoe of wat.
Twee meneren van weleer, allebei in regenjassen, allebei met vaderhoeden op. Ze belden bij de mensen aan.
Waar is het voor, het Anjerfonds?
Het konden collectanten en kantoormeneren, het konden communisten en getuigen van Jehova zijn. Speciaal voor kinderen had je de stillen en de kinderlokkers, die stonden als uit de grond geroepen in het deurgat met de vuisten leunend op de naden van hun diepe zakken.
Is je moeder thuis?
Hun diepe zakken konden het papier bevatten waarop te lezen stond: Mevrouw, dit kind is niet van u.
Van wie dan wel?
Van God, zei Wilfried van de overkant
Aha, dat kon dus ook.
Wilfried kon goed lezen en was toegetreden tot het corps van de kinderverkeersbrigadieren – koppel, witte jas en spiegelei. Dat hij ongelijke benen had en soms naar De Malloot moest deed niets af aan zijn gezag.
‘Ach Wilfried, wat zou het mooi zijn als we nog eens samen konden gniffelen bij de etalage van Lamoth. Jij moet daarheen voor nieuwe zolen en ik ga met je mee. Op de gevel staat in witte letters: Corsetterieën, prothesen en orthopedische artikelen. Je leest die woorden hardop voor en we vergapen ons aan wat daar is te zien: de plasfles met de overgrote tuit en de brede en ondiepe ondersteek; allebei apart geprijsd, maar als een stelletje, op éen handgeschreven kaartje. Op de voorgrond bij het raam liggen allerhande tangen met vlijmscherpe inkepingen en scharen met lepelvormige uitstulpsels. Middenin het kleinere goed. Dingen met staafjes die uitmonden in glazen bollen, dingen met rubberen balletjes verbonden met pipetjes en doorzichtige slangen, vergrootglazen gevat in buitenissige monturen, kijkglazen die – kapot en wel gevonden – door maanmannen vol toewijding zijn opgelapt. Je weet het niet, je weet het niet. Het lijkt wel of de onbegrijpelijke binnenkant van alle instrumenten hier bij Lamoth eindelijk getoond mag worden.
Nu ik dit opschrijf, schiet die raadselzin van jaren later door mijn hoofd: “Het alleen op de wereld zijn is onze plicht.” Ik prevel het voor me uit. Het voegt niets toe en doet niets af aan wat daar in die helverlichte uitvinderswereld is tentoongesteld, maar misschien verschaft het troost aan de eenzame pop met zijn verschoten huid en omzwachtelde hoofd die daar sinds jaar en dag bepaalde onvolkomenheden en gebreken bijeenbrengt en bestrijdt.
Die man is uit de doden opgestaan, zei jij.
Aha, dat kon dus ook.
Hij draagt een brede elastieken band om zijn middel en een iets smallere diagonaal vanaf de taille naar de schouder en dan schuin terug over de rug. Jouw koppel.
Het is deze outfit die me lang geleden zover bracht hemel en aarde te bewegen om toe te mogen treden tot het corps van de kinderverkeersbrigadieren.
Het mocht.
En met die brede stugge band over mijn hazenhart weerstond ik met gemak: metalen monsters op vier wielen en de vele fietsers met hun rinkelende Mickey Mouse bellen.’