‘Die avond moest het feest zijn, opeens is er olie voor de lampen, worden er tappen in de bewaakte vaten geslagen, en omdat de bossen te hol voor een goede jacht zijn geworden, moeten ze de zee op, nog ver voor het eerste licht, ze krijgen de sloep en de boot, mogen hun eigen netten gebruiken.’

Dit is een fragment uit de nieuwe roman van Gustaaf Peek, A.D.. Ik heb deze roman nog niet gelezen. Ik citeer dit fragment uit een recensie van de roman door Thomas de Veen. Deze recensie verscheen op donderdag 21 oktober jongstleden in de NRC.

Ik citeer de zin niet om Peeks roman aan te prijzen of af te kraken, want een ongelezen roman kun je niet bekritiseren, vind ik – hoewel ik de zin prachtig vind – maar vanwege de recensie. De recensent vindt de zin namelijk helemaal niet prachtig, de recensent vindt de zin, die, anders dan de onderhavige, helemaal niet ingewikkeld in elkaar zit, niet vol bijstellingen staat, die tangconstructies vermijdt en een eenvoudige paratactische structuur hanteert op een enkelvoudige bijzin na, daarbij geen moeilijke woorden bevat en het belangrijkste vooraan zet... de recensent dus vindt Peeks zin een voorbeeld van ‘proza dat wel eerst ontleed moet worden voor het te savoureren valt.‘

Pardon? Proza dat eerst ontleed moet worden? Voor het te ‘savoureren‘ (een pedant woord voor ‘genieten‘) valt? Gatverdamme! Is het heus? Echt? Serieus?......