Een maandagochtend in de grijze winter. De gebeurtenissen liggen klaar, ze willen graag aan haar beginnen, maar Margareta moet nu eerst haar droom opschrijven.

Ze mocht een vogel worden, die vorm was in de kiem aanwezig, maar ze moest er nog vergroeid mee raken. Telkens opnieuw en steeds weer op een andere manier kon ze als uit het niets tevoorschijn komen in een ooghoek van de wereld, om zich vervolgens terug te trekken in de wirwar van sluiers en nevelslierten waarin ze haar toekomstige bestaan aan het voorbereiden was. O, er waren zoveel houdingen en variaties: scherp en hoekig zwenkend, stilstaan in de lucht en daarna pijlsnel duikend, van de hak op de tak springend, losjes fladderend en vrolijk, of breeduit zwevend als de meeuwen, haast zonder vleugelslag, krachtig en gewichtloos tegelijkertijd, zelfs trillen als een kolibrie behoorde tot de mogelijkheden. Maar ze moest op haar hoede zijn want ze kon een aanvangshouding oefenen die absoluut niet bij haar paste en als ze daar te lang mee doorging was de kans aanwezig dat ze geen vogel werd. Wat dan? Wat dan? Ze was er niet gerust op, raakte verkrampt.

Wat een belachelijke droom. Margareta smijt haar pen neer, trekt het beschreven blaadje uit haar schrift, scheurt het in zestien snippers, gooit die in de prullenmand, pakt haar agenda, en laat de taken en de plichten van de maandagochtend binnen.......