Soms zijn woorden niet verdwenen, maar is er gevaar dat ze worden vergeten. Oorlog is zo’n woord. Men staat er hier niet voldoende bij stil, of denkt dat het normaal is in een wereld te leven waar geen oorlog is, zeker nu een virus de nieuwe vijand wordt genoemd.

“Jij hebt de oorlog niet meegemaakt, zoals je vader en ik,” moest ik vaak horen als ik mij als kind ergens over beklaagde. Daarop werd ik gemaand iets te doen of te laten wat ik daarvoor nog had geweigerd. Zwijgend at ik daarna op wat ik vies vond, dronk de zure melk of maakte geen lawaai meer en trok me stilletjes terug met een stripboek. Uitleg kwam pas later, toen ik wat ouder was. Langzaam aan kwam het ene na het andere oorlogsverhaal.

Zorgeloos bracht ik mijn kinderjaren door aan de Oranjesingel. Ik had het niet eens in de gaten. Dat het zorgeloos was. Het was begin jaren zeventig. Door de verhalen over Afrikaanse kinderen met Biafra-buikjes, op mijn nonnenschool, wist ik wel dat er een ándere wereld bestond. Een wereld vol gevaren. Maar die waren er niet bij ons. Toch was er een grote oorlog geweest, met de Duitsers die Moffen werden genoemd. De verhalen erover moesten wel waar zijn. Op verschillende plaatsen in Nijmegen was het zelfs nog zichtbaar.......