Woorden die verdwenen zijn uit ons dagelijks taalgebruik. Je komt ze af en toe tegen óf je wordt eraan herinnerd. Maar je hoort ze nooit meer. Woorden die geen betekenis meer lijken te hebben, omdat ze niet meer nodig zijn. Die vergeten zijn ook.

Men zegt dat je gevormd wordt door je jeugd. Welnu, eind jaren zestig, begin jaren zeventig kreeg ik les van nonnen, op de kleuterschool en op de lagere school in Nijmegen. Het waren Zusters van Jezus, Maria en Jozef, die ook wel zusters van liefde genoemd werden. Het klooster van de Zusters van JMJ lag haaks op en tegenover de schoolgebouwen waardoor een plein ontstond, een beschermde omgeving als het ware, pal naast de Wedren. Er is een foto bewaard gebleven van mijn allereerste dag op de kleuterschool. In mijn handen een keramieken pot met een eigen plantje. Ik herinner me de namen nog van zusters Albertine, Hermania en hoofdzuster Gudelia, maar niet hun gezichten. Je zag alleen hun habijt, met witte boord, een kruis aan een lange ketting en de zwarte kap, met een wit hoedje eronder, die het hoofd bedekte. Dat boezemde ontzag in. Dat ze een gelofte hadden afgelegd om in armoede, gehoorzaam aan God en vooral in zuiverheid te leven (nonnen werden daarom bruiden van Jezus genoemd), daarvan had je niet het minste benul. Later hoorde ik van mijn vader dat hij de zusters van liefde eens met een gift had verblijd. Een van de zusters had hem op een ouderavond verteld dat er in het klooster een uitbraak van schurft was. Ze had het onder haar kap gekregen en ze was niet de enige. Het bijzondere doel van hun congregatie, lees je op internet, was het dienen van de medemens door onderwijs, gezondheidszorg en allerlei “liefdewerken”, zoals bejaardenzorg, sociaal werk, pastoraal werk en missiewerk. De nadruk lag op onderwijs. Nog steeds, maar nu alleen nog in India en Indonesië.......