Mario Molegraaf belicht in deze rubriek recent verschenen bundels van Nederlandse en Vlaamse dichters. Deze keer schrijft hij over de laatste aflevering van Het Liegend Konijn:

In de introductie kondigt Jozef Deleu (88 jaar) het slot aan: ´Voor Het Liegend Konijn en mij is de tijd van gaan gekomen. De jager wacht op de kim’. Na drieëntwintig jaargangen komt een einde aan Het Liegend Konijn, het tijdschrift dat enkel en alleen met nooit eerder gepubliceerde gedichten werd gevuld en enkel en alleen door Deleu werd geleid. Hij haalde niet alleen de dichters binnen, maar ook de geldschieters. Voor de vijfenveertig voorafgaande afleveringen en voor dit laatste nummer. Alles is daarin anders en toch is er niets anders. Gewoon de nieuwste gedichten van debutanten en oudgedienden in de poëzie, van bekenden en onbekenden, van oude (jaargang 1942) en jonge (jaargang 2004) auteurs. Zonder uitleg of rangorde, alleen gerangschikt volgens het alfabet, in dit geval vanaf Altink tot en met Willems.

Allemaal gelijk, maar toch verschillend. Heel ingewikkelde en heel doorzichtige poëzie. Die voorspelbare onvoorspelbaarheid maakte Het Liegend Konijn zo aantrekkelijk. Piet Gerbrandy dendert duister: ‘Zij loeien luid en vals maar onontkoombaar/ hun snavels gepolijst/ hun klauwen gevijld/ hun glanskuiven wapwappend in wind/ uit ongehoorde windmachines’. Terwijl Anton Korteweg kalmpjes keuvelt: ‘Ik ging eens heerlijk uit genieten van/ Gods heerlijke natuur./ Dit keer een rondje Leiden’.

Mijn aandacht bleef het langst hangen bij een reeks slinkse sonnetten van de Vlaming David Troch. Daarin beschrijft hij van zaterdag tot zaterdag een nieuw leven. Een eenzaam leven en ook nog eens op een ‘beperkt aantal vierkante meters’. Op zoek naar antwoorden op de vraag ‘wat het meest wennen is’. Mooi is ook de bijdrage van Esther Naomi Perquin, ze gaat terug naar de tijd dat ze vaak in de Zeeuwse duinen was. Toevallig renden daar nogal wat konijnen rond. Al even toevallig is de titel van haar gedicht ‘En voor de allerlaatste keer’. Voor de allerlaatste keer veel nieuwe gedichten, vers uit de printer of net uit de vulpen, of zoals Deleu het noemde ‘uit het nest geroofd’. Voor de allerlaatste keer Het Liegend Konijn. Zal de Nederlandstalige poëzie ooit nog hetzelfde zijn?

Mario Molegraaf

Het Liegend Konijn 2025/2, Uitgeverij Pelckmans, 232 pag., €24,50