Mario Molegraaf belicht in deze rubriek recent verschenen bundels van Nederlandse en Vlaamse dichters. Deze keer schrijft hij over het nieuwste nummer van Het Liegend Konijn:

De geur en kleur van het nieuwe. Laatst kocht ik een nieuwe douchekop, de glans van het chroom, de eerste stralen, even, heel even de illusie dat alles bij nul kan beginnen. Dat verklaart ook de aantrekkelijkheid van Het Liegend Konijn, het door Jozef Deleu geleide tijdschrift voor hedendaagse Nederlandstalige poëzie. Hij spreekt zelf van ‘gedichten uit het nest geroofd’, nieuwer dan nieuw dus, breekbaar als een ei, nog nooit het licht gezien. Elke keer weer nieuwe gedichten en zelfs nieuwe dichters. En elke keer weer de hoop op frisse wegen voor de bedaagde dichtkunst.

Variatie is er in de jongste aflevering in ieder geval genoeg. De poëzie van vandaag, vanaf Alara Adilow (‘ik kuste loom jouw kut’) tot en met Bernard Wesseling (‘ik had een achterneef die me vanuit het gesticht schreef’). En heel veel poëten tussendoor die sfeervol schrijven over het Zeeuws-Vlaamse dorp Waterlandkerkje: ‘In het gazon voor het kerkje priemen de ankerpunten/ werkloos uit de sokkel’ (Jonas Bruyneel). Of duizelingwekkend dichten over aan te kopen woningen: ‘het vreemde van vocht is dat het zich manifesteert/ op plekken waar het zich niet langer bevindt’ (Anne Louïse van den Dool). Dichters die het einde van hun loopbaan naderen, en dichters die ergens op de eerste treden staan. De grootste verrassing levert misschien Ruud Osborne, jaargang 1961, maar nog niet door de toonaangevende poëzie-uitgevers ontdekt. Dominique De Groen laat na de overrompelende bundel Slangen weer van zich horen, en hoe.

Jozef Deleu selecteerde werk van zo’n tien auteurs die nog géén bundel uitbrachten. Met enkele van deze dichters, bijvoorbeeld Giuseppe Minervini, is de kennismaking aangenaam. Hij vermengt filosofie met absurdisme: ‘Voor eeuwig roteert de bureaustoel in de tl-verlichte zaal,/ nu nog de dood eerlijk in de ogen kijken’. Toch valt niet aan de indruk te ontkomen dat de meeste nieuwe dichters wel heel makkelijk in oude geluiden vervallen. In deze trant: ‘thuis hebben we niet leren huilen/ wel leerden we de kunst van het verliezen’. Zo’n warm bad voelt in de poëzie als een koude douche.

Mario Molegraaf

Het Liegend Konijn. Tijdschrift voor hedendaagse Nederlandstalige poëzie, jaargang 21, nummer 2, Uitgeverij Pelckmans, 240 pag., € 22,-