Mario Molegraaf belicht in deze rubriek recent verschenen bundels van Nederlandse en Vlaamse dichters. Deze keer schrijft hij over Waarom het leven in een witte jas sneller gaat van Erik Solvanger:

Duister en dreigend, misschien wel wreed en walgelijk, zo is het bestaan in de gedichten van Erik Solvanger. Even schrikken voor wie niet gewend is aan het boerenleven of de operatiekamer. ‘Toen ik een varken moest slachten en een haas/ moest villen als jongetje vroeg je niemand wat,’ schrijft de dichter over zijn vader in Waarom het leven in een witte jas sneller gaat. Messen glijden over de huid van de hals, letterlijk maar ook minder letterlijk: ‘het lemmet van de zilveren maan tegen onze keel gedrukt’.

Erik Solvanger (eigenlijk Erik van Gorsel, in 1976 geboren te Oud-Vossemeer op Tholen) is boer en dokter, voorheen tropenarts, tegenwoordig psychiater in een ziekenhuis. En dus ook nog eens dichter, dichter met beide boerenbenen op de wankele bodem, dichter in doktersjas, en dichter tussen lijf en geest. ‘Iedere nacht dezelfde droom, of is het mijn levensverhaal,’ vraagt hij zich af. Grijpbare en tegelijk grillige poëzie met wendingen als ‘Kies je ouders zorgvuldig, gooi slechte ouders tijdig weg.’

Eenvoudig schedellichten was de titel van Solvangers debuut uit 2004, daarop volgden in 2008 Slijp het sternum en in 2013 Het hoofd onder de arm. Zijn vierde bundel lijkt minder streng en spookachtig, wie weet omdat hij is teruggekeerd naar het platteland. In een van de gedichten bevindt hij zich ‘midden in de wei’, maar hij is daar geland met een luchtballon. De koeien herkauwen zoals ze altijd herkauwen, alleen hebben ze mondkapjes op. Een herkenbaar Zeeland, ‘dit vlakke land vol vlasschoven en meekrapstoven’, maar intussen.

De bundel bestaat uit acht reeksen, we ontmoeten voorouders en kinderen, landbouwers en artsen die worden gestoord ‘als de ouderwetse pieper gaat’. Voortdurend botsen fantasie en realiteit, maar waar beginnen en eindigen die als je in de nacht ‘het geluid van ploffende klieren’ hoort? Poëzie waarin het mes op de keel van de lezer wordt gezet. Maar die ook zicht biedt op ‘het deurtje naar de hemelpoort’. Het deurtje klemt een beetje, ‘geef het een klein zetje met je voet, dan opent het’. Wacht je vervolgens verlossing of vernietiging?

Mario Molegraaf

Waarom het leven in een witte jas sneller gaat, Poëziecentrum, paperback, 88 pag., € 22,-
ISBN: 9789056551711