Jacob Israël de Haan (1881-1924), de jongere broer van de schrijfster Carry van Bruggen, was een tamelijk gezette man met waterige ogen, een rood baardje en een loop als een kikker. Ook schudde hij zeer vreemd handen. Aldus beschrijft de historicus Jaap Meijer de omstreden dichter van het Joodse lied in zijn biografie De zoon van een gazzen (1967). De Haan moet een vreemde man zijn geweest: dualistisch, egocentrisch en onberekenbaar.

In 1885 verhuisde het orthodox-joodse gezin De Haan van Smilde naar Zaandam, waar de vader voorzanger werd in de synagoge. Zoon Jacob volgde de onderwijzersopleiding in Haarlem en gaf enige jaren les, waarna hij een rechtenstudie voltooide in Amsterdam. Na een debuut als schrijver met naturalistische schetsen veroorzaakte hij opschudding door in 1904 de eerste Nederlandse roman te publiceren, waarin de homo-erotiek onverbloemd wordt verheerlijkt, al ontbreken expliciete details. Het realistische verhaal speelt zich voornamelijk af in de Amsterdamse Pijp, waar de titel Pijpelijntjes van is afgeleid. De auteur noemt zelfs zijn eigen woonadres: St. Willibrordusstraat 29. Commotie en ontsteltenis alom! Weliswaar werd de oplage op 30 exemplaren na opgekocht voor 800 gulden door de verloofde van de auteur en Arnold Aletrino, schrijver en arts te Amsterdam, die zich als deskundige op het gebied van de criminele antropologie in die tijd inzette voor meer begrip voor homoseksualiteit in het algemeen. Aan hem was het boek opgedragen. Het gevolg van de hele affaire was dat Aletrino de vriendschap verbrak en de auteur later zelfs ‘een geweldig gedegenereerd individu, ontbloot van alle moreel gevoel’ noemt.......