Als kleuter verslond ik de verhalen van Tup en Joep, twee apen die uitblonken in apenstreken. De schrijver daarvan was de Middelburgse auteur Henri Arnoldus (1919-2002). Jeugdliteratuur vormde mijn beeld van de werkelijkheid. Dierverhalen als die van Tup en Joep speelden daarin een belangrijke rol. Tup en Joep vormden mijn inleiding tot de jeugdliteratuur en uiteindelijk die tot de literatuur van volwassenen. Van den vos Reynaerde was behalve voor mij een literair hoogtepunt in zekere zin ook een herbeleving van vroege leeservaringen.

Vrijwel alle mensen zijn opgegroeid met verhalen waarin dieren de hoofdrollen spelen. De impact van deze vorm van dierverhalen op onze vorming en ons denken mag niet onderschat worden. Mensen hebben dierverhalen nodig. Dierverhalen zijn in meer of mindere mate antropomorf. Antropomorfisme is het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet-menselijke wezens. Antropomorfisme is onze enige mogelijkheid om ons in te leven in dieren. Als het goed is, weerhoudt deze empathie ons ervan om niet op een mechanische manier met dieren om te gaan. Dierverhalen helpen mensen (of menselijke dieren) aan het ethische besef dat er met (niet-menselijke) dieren goed moet worden omgegaan.

Literatuurwetenschapper Mario Ortiz-Robles neemt het op voor de dieren en pleit daarom in zijn Literature and Animal Studies (2016) voor een zoöcentrische blik op de wereldliteratuur. Daarin wordt niet langer een waardeonderscheid gemaakt tussen mens en dier. Ortiz-Robles geeft aan dat we in een tijd van antropocentrisme leven, een periode waarin de mens het centrum van alles lijkt vormen. Hieruit is een antroponormatieve ideologie ontstaan: de mens is de maat van alles. Sommige mensen noemen het tijdperk waarin we leven dan ook het Antropoceen.......